Metoda zapłodnienia pozaustrojowego (In Vitro)


Procedura zapłodnienia pozaustrojowego (IVF, in vitro ) jest najbardziej skuteczną metodą spośród wszystkich znanych metod leczenia niepłodności. Wskazaniem do wykonania In Vitro jest:

  • czynnik jajowodowy – brak jajowodów, niedrożność
  • czynnik męski, zmniejszona ilość plemników, zmniejszona ruchliwość, obniżona morfologia
  • endometrioza, w szczególności III i IV stopnia
  • zespół policystycznych jajników (PCOS) przy oporności na stymulację jajeczkowania lub nadmiernej odpowiedzi na próbę stymulacji monoowulacji (powstawanie więcej niż 3 pęcherzyków jajnikowych)
  • niewydolność podwzgórzowo-przysadkowa i inne zaburzenia owulacji
  • wiek kobiety powyżej 35 lat
  • obniżona rezerwa jajnikowa
  • niepłodność o niewyjaśnionej przyczynie

Procedura zapłodnienia pozaustrojowego polega na stymulacji kilku-kilkunastu pęcherzyków jajnikowych. Stymulacja jajników dokonywana jest przez terapię hormonalną najczęściej w formie zastrzyków podskórnych. Efekty terapii są oceniane przez lekarza ultrasonograficznie, kilka razy podczas całej stymulacji. Ten etap in vitro kończy się, gdy pęcherzyki osiągają wielkość około 17-20 mm, wtedy odbywa się punkcja jajników. Jest to zabieg polegający na nakłuciu jajników i pobraniu płynu pęcherzykowego, który zostaje przekazany do laboratorium embriologicznego, gdzie wyszukuje się zawartych w nim komórek jajowych. Punkcja jajników dokonywana jest bardzo cienką igłą wprowadzaną przezpochwowo pod kontrolą ultrasonograficzną. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, zatem dla pacjentki jest bezbolesny. Kolejnym etapem jest zapłodnienie komórek jajowych plemnikami partnera lub dawcy w warunkach laboratoryjnych. Po kilku dniach w specjalnych inkubatorach uzyskiwane są zarodki. Jeden z nich transferowany jest do jamy macicy najczęściej na etapie blastocysty (po 5 dniach). Pozostałe uzyskane zarodki są zamrażane i przechowywane w laboratorium kliniki. Efektywność metody „in vitro” wynosi od 25 do 60 % i jest zależna od bardzo wielu czynników. W dużej mierze zależy od wieku pacjentów i potencjału rozrodczego gamet męskich i żeńskich.